18 Aralık 2007 Salı

Bu kalabalığın içinde...

Yapa yalnız'ız şu koskoca dünya'da; Haykırdığımız da sesimizi duyuramayacak kadar yalnız...Sadece sevdiklerim,ben ve sırt çantam; Gidebileceğim sonsuzlaraa uzanan yollar da tek başıma.Sevdiklerimi kalbim'de taşıyorum; onlar bilmeseler ve beni anlamasalar bile.Yüreğimi açamıyorum sevgim kirlenip eskimesin diye. Yazıyorum ki neden sevdiğimi hatırlayayım diye.Bu kalabalığın içinde, yapayalnızız.

3 yorum:

yiğitcan dedi ki...

Kalabalıklar içinde yalnız olup olmadığını düşünmeden önce, şunu düşün bir Laçin: ya dünyada sadece sen varsan? Ya diğer herkes sadece senin hayatında ebatı ufaktan büyüğe doğru değişen etkiler bırakmak için yaşıyorlarsa? Hiç görmediğin insanların varlığını kanıtlayabilir misin? Gözlerini kapattığında karşında bir insan olduğunu, o insan seninle konuşmazsa nasıl anlayacaksın?

Böyle düşününce biraz daha açığa çıkıyor sanki yaşamın amacı. Yaşamının amacı sensin Laçin. Kendine yetebil. Başka insanları kendine yetecek şekilde manipüle et. Başkalarına haykırma.

Laçin dedi ki...

Evet öyle Ace,sana katılıyorum ama anlık bir duygu idi,anlık yaşadığım bir olayın kalıntısı :D ama eleştirmen çok hoş,bu yazılar benim ilk public denemelerim,sizin gibi uzun zamandır blog yazanların acımasız eleştirilerini bekliyorum,anca öyle adam olurum ben.

Laçin dedi ki...

Emin ol öyle değil Forza, yazdığım hiçbir şeyi beğenmediğimden ve biraz seçici olduğumdam pek yazı yayımlamıyorum, ama yakında damlatırım yine :D