Bu kalabalığın içinde...

Yapa yalnız'ız şu koskoca dünya'da; Haykırdığımız da sesimizi duyuramayacak kadar yalnız...Sadece sevdiklerim,ben ve sırt çantam; Gidebileceğim sonsuzlaraa uzanan yollar da tek başıma.Sevdiklerimi kalbim'de taşıyorum; onlar bilmeseler ve beni anlamasalar bile.Yüreğimi açamıyorum sevgim kirlenip eskimesin diye. Yazıyorum ki neden sevdiğimi hatırlayayım diye.Bu kalabalığın içinde, yapayalnızız.

Cellat'ın Gözlerin'den

Soğuk acımasız...Hatta benim olmadığım kadar acımasız. Aniden Boyun'a vururum ben, acısız, fazla can çektirmeden. Ama Rüzgar; Kalbime vuruyor,acıtıyor ama ben değil. Ben o kadar acımasız değilim, asla...Kurbanlarım ın gözlerinde ilk önce korku oluyor hep ama öldükten sonra; Mutluluk,rahatlık ve ızdıraplar'ın sonu...Gözlerimi kapatamıyorum; Her kapatış bir ızdırap...Kulaklar'ım uğuldamayı duymuyor artık, hissetmiyorum... Kimse hissetmediğimi zannetse de hissediyordum ama artık....